คือในครั้งก่อนโน้น มี่ทิศาปาโมกข์อาจารย์คนหนึ่งอยู่ในเมืองพาราณสี มีศิษย์มานพ 500 คน ในมานพ 500 คนนั้นมีมานพคนหนึ่งชื่อว่าสัญชีวมานพ ได้เรียนมนต์ปลุกสัตว์ที่ตายแล้วให้ลุกขึ้นได้แต่ยังไม่ได้เรียนมนต์ห้าม อยู่มาวันหนึ่งไปเก็บฟืนในป่ากับมานพทั้งหลายได้พบเสือโคร่งนอนตายอยู่ตัวหนึ่งจึงบอกแก่มานพทั้งหลายว่า เราจะปลุกเสือโคร่งตัวนี้ให้ลุกขึ้น แต่ให้มานพทั้งหลายขึ้นไปอยู่บนต้นไม้เสียก่อนแล้วสัญชีวมานพก็ร่ายมนต์ โยนก้อนกรวดให้ไปถูกเสือโคร่งที่นอนตายนั้นๆ ให้ลุกขึ้นโดยเร็ว แล้วกระโดดไปกัดคอสัญชีวมาณพให้ล้มลงตายกับที่ และเสือโคร่งก็ล้มลงตายด้วยกัน มานพทั้งหลายจึงนำความไปแจ้งแก่อาจารย์ ๆ
จึงกล่าวว่า ขึ้นชื่อว่าอสัปบุรุษคบหาอสัปบุรุษ ๆ ย่อมฆ่าผู้นั้นเหมือนกับเสือโคร่งที่ฆ่าสัญชีวมานพดังนี้ มาชาติสุดท้ายเสือโคร่งได้มาเกิดเป็นพระเทวทัต สัญชีวมานพได้มาเกิดเป็นพระเจ้าอชาตสตรู ส่วนครูทิศาปาโมกข์ได้มาเกิดเป็นพระพุทธเจ้า จบเรื่องนี้ในสัญชีวชาดกเอกนิบาตเท่านี้
จึงกล่าวว่า ขึ้นชื่อว่าอสัปบุรุษคบหาอสัปบุรุษ ๆ ย่อมฆ่าผู้นั้นเหมือนกับเสือโคร่งที่ฆ่าสัญชีวมานพดังนี้ มาชาติสุดท้ายเสือโคร่งได้มาเกิดเป็นพระเทวทัต สัญชีวมานพได้มาเกิดเป็นพระเจ้าอชาตสตรู ส่วนครูทิศาปาโมกข์ได้มาเกิดเป็นพระพุทธเจ้า จบเรื่องนี้ในสัญชีวชาดกเอกนิบาตเท่านี้
ในเรื่องนี้ชี้ให้เห็นว่า การคบคนย่อมเป็นสิ่งสำคัญ ถ้าคบคนดีก็ดีไป ถ้าคบคนเลวก็เลวไป เพราะนิสัยของคนเราย่อมเอนเอียงไปตามบุคคลที่เราคบได้ เว้นแต่ผู้มีนิสัยใจคอกล้ายั่งยืนเท่านั้น
นำมาจากหนังสือพระเจ้า 500 ชาติ ด้วยความเคารพ
พ.ยินดี
12 ม.ค.62
ดูดวงโคราช
ดูดวงโคราช